می دانستید گیاه آنغوزه توسط رومی‌ها به عنوان ادویه استفاده می‌شده؟

اگر می‌خواهید جواب این سوال را دریافت کنید و برای شناخت بهتر این گیاه و خواص درمانی آن تا انتهای این مطلب با ما همراه باشید.

هرچه که شما را با گیاه آنغوزه آشناتر می‌کند

گیاه آنغوزه با نام علمي Ferula assa-foetida یکی از گياهان دارويی و از دسته گیاهان علفی است، مهم تيره چتريان Apiaceae بوده که توانایی بالایی در برابر خشکی از خود نشان می‌دهد.

آنغوزه گياهی است دارويي، مرتعي و صنعتی كه بسته به نوع گياه دو نوع آنغوزه تلخ‌ و آنغوزه شیرین از آن برداشت می‌شود. علی‌رغم تفاوت ظاهری گياهان و صمغ‌های مورد برداشت، هر دو نوع متعلق به گونه

Ferula assa- foetida L است. اين گياه در مناطق مختلف كشورمان به نام‌های آنغوزه هراتی، انگژد، انگشت گنده، پترك، هينگ، انگوزاكما، بژ، انگدان، انجدان، كوله پر، آنغوزه كما و كورن كما معروف می‌باشد.

آنغوزه گياهی علفی، کرک‌دار، چندساله و منوكارپيك، بدين معنی كه در طول رويش فقط یک‌بار به گل می‌رود و سپس دوره رويش آن خاتمه می‌یابد از خانواده چتريان است.

این گیاه دارای برگ‌هایی به رنگ سبز تیره است و همچنین بریدگی‌های عمیقی روی آن وجود دارد.  

این گیاه دارای 172 گونه تنومند دائمی در دنیا و 30 گونه در ایران دارد.

 آنغوزه پایا با ریشه‌های زیرزمینی و ضخیم و همچنین ساقه‌ای قویی که دارد در پنج سال اول منحصراً دارای تعدادی برگ بزرگ، گوشت‌دار و عاری از دمبرگ، واقع بر روی سطح زمين است.

 رنگ برگ آنغوزه سبز تیره است و دارای بریدگی‌هایی عمیقی است که به طور ملایم تقسیم شده و بوی نامطبوع و سیر مانند دارد و از میان‌برگ‌ها ساقه‌ای راست و استوانه‌ای رویش می‌کند.

سرتاسر ایران زادگاه گیاه آنغوزه

زادگاه آنغوزه استپ‌هایی از ايران و بخش‌هایی از افغانستان است. در ايران در قسمت‌های فلات مركزي و مناطق كويري تا سلسله جبال زاگرس در استان‌های فارس، كرمان، خراسان، يزد، سمنان، هرمزگان، سيستان و بلوچستان، اصفهان، لرستان، کهگیلویه و بویراحمد و بوشهر به‌عنوان رويشگاه اصلی اين گياه ذكر شده‌اند.

می‌شود گیاه آنغوزه را پرورش داد؟

اين گياه در نواحی باير، زمین‌های ماسه‌ای خشك و حاوی تركيبات آهكی مناطق گرم و در ارتفاع 2400-1900 از سطح دريا در مناطقی با پستی‌ و بلندی زياد در شیب‌های 15- 70 درصد با بارندگی 250-350 میلیمتر رویش دارد.

خاك رویشگاه‌های آنغوزه معمولاً دارای عمق كم، شيب زياد و فرسايش يافته است. اين گياه اواسط اسفندماه جوانه‌زده و متحمل به درجه حرارت‌های پايين و شوری خاک می‌باشد.

تنها راه تکثیر گياه آنغوزه از طريق بذر است.

بهترین زمان کاشت آنغوزه اواسط آذر تا اواسط دی‌ماه می‌باشد.

آنغوزه گیاهی است که بسته به شرایط اقلیمی 10 تا 12 سال زمان می‌برد تا به بذر بنشیند. ازآنجایی‌که ریشه‌ی این گیاه باریک و مستقیم می‌باشد؛ از این رو بر خلاف گیاه کندل که ریشه‌ی آن طی 3سال پس از کاشت بذر، آماده‌ی بهره‌برداری می‌گردد، حداقل به 5 سال زمان نیاز دارد تا ریشه‌ی آن ضخیم شده و آماده تیغ‌زنی گردد.

برداشت آنغوزه معمولاً 5 سال بعد از کاشت انجام می‌گیرد. هرچه سن گیاه از 5سال بیشتر باشد، به دلیل قطور شدن ریشه گیاه صمغ بیشتری به دست خواهد داد.

صمغ گیاه آنغوزه، شیرین یا تلخ

برگ تازه آنغوزه شیرین در نواحی خراسان و کرمان به‌عنوان سبزی به مصرف می‌رسد. اما برگ آنغوزه تلخ به دلیل زننده و تلخ مزه بودن آن مصرف خوراکی ندارد.

اسانس آنغوزه شیرین را عمدتاً به‌عنوان چاشنی در صنایع غذایی خصوصاً تهیه سس مورداستفاده قرار می‌دهند. صمغ آنغوزه شیرین سابقاً توسط رومی‌ها به‌عنوان ادویه مصرف شده است. امروزه نیز به طور وسیع به‌عنوان ادویه در برخی غذاها، انواع ماهی، سبزیجات و انواع سس مورداستفاده قرار می‌گیرد.

امیدوارم از خواندن این مقاله لذت برده باشید همانطور که می دانید روستاگل با کاشت درخنان بیشمار و درختان شناسنامه‌دار حافظ محیط زیست و منابع طبیعی می‌باشد برای اطلاع از چگونگی فعالیت روستاگل اینجا را مطالعه کنید.