همینطور که از عکس جمبو مشخص است میوه آن بسیار خوش طعم و خوش عطر بوده و هندوستانی‌ها باورهای جالب و جذابی درباره این درخت دارند ادامه این متن رو از دست ندهید.

همه چیز در مورد جَمبو

درخت جمبو یا آلوی جاوایی با نام علمی سیزیجیوم کومینی Syzygium cumini شناخته می‌شود.

درخت جمبو بومی شبه قاره‌ی هند است و درختی است همیشه سبز، با رشدی سریع و تا ۳۰ متر ارتفاع می‌گیرد. شاخ و برگ متراکم آن سایه ایجاد می‌کند و برای ارزش تزئینی‌اش در شهرهای جنوبی ایران نیز بسیار کاشته شده است.

در آیین هندو بر این باورند که میوه درخت جمبو را خدایان تناول می‌کرده‌اند. رنگ پوست خدای کریشنا از پوست میوه‌ی این درخت است و خدای راما ۱۴ سال فقط همین میوه را می‌خورده است. شواهد تاریخی نشان می‌دهد که این درخت در دوران قاجار توسط سربازان هندی ارتش انگلیس وارد ایران شده است.

این درخت با گرم شدن هوا در بهار شروع به گل‌دهی می‌کند و گل‌هایش معطر و کوچک‌اند.

میوه‌ها از تابستان بر روی درخت آشکار می‌شوند، میوه‌ی نارس آن سبز است و با بلوغ، رنگ آن به صورتی، و در نهایت ارغوانی تا سیاه تغییر می‌کند.

میوه‌های جمبو معمولا گرد تا بیضی و دارای گوشت آبدار، شیرین و با هسته‌ای کوچک و نرم هستند. میوه‌ی درخت جمبو خوش طعم است و رنگ جذاب آن سبب کاربردش برای تهیه نوشیدنی‌ها، فراورده‌های تخمیری مانند سرکه و نیز غذاهای شیرین مانند مربا شده است.

یافته‌های علمی وجود دارد که هسته‌ی آن کاهش دهنده‌ی قند خون است.

برگ‌های آن عطری شبیه سقز دارند و به دلیل ارزش غذایی مناسب به عنوان غذای دام مورد استفاده قرار می‌گیرند.

درخت جمبو به آسانی با هسته‌ی تازه‌اش تکثیر می‌شود.

دانه‌ها پس از کاشت در عمق ۵ سانتی‌متری، ۱۵ روز بعد جوانه می‌زنند. درختان از سال ۵ شروع به گل‌دهی می‌کنند و از سال دهم به بیشترین تولید میوه‌ی خود یعنی بیش از ۵۰ کیلوگرم در سال می‌رسند.

این درخت هندی را می‌توان داخل کشور عزیزمان ایران نیز پرورش داد. شما می‌توانید این درخت را به زمین هدیه کرده و روستاگل با آبیاری به موقع و کودهی‌های منظم از این درخت مراقبت می‌کند.