همینطور که از عکس جمبو مشخص است میوه آن بسیار خوش طعم و خوش عطر بوده و هندوستانی ها باورهای جالب و جذابی درباره این درخت دارند ادامه این متن رو از دست ندهید.

همه چیز در مورد جَمبو

درخت جمبو یا آلوی جاوایی با نام علمی سیزیجیوم کومینی Syzygium cumini شناخته می شود.

درخت جمبو بومی شبه قاره هند است و درختی است همیشه سبز، با رشدی سریع و تا ۳۰ متر ارتفاع می گیرد. شاخ و برگ متراکم آن سایه ایجاد می کند و برای ارزش تزئینی اش در شهرهای جنوبی ایران نیز بسیار کاشته شده است.

در آیین هندو بر این باورند که میوه درخت جمبو را خدایان تناول می کرده اند. رنگ پوست خدای کریشنا از پوست میوه این درخت استو خدای راما ۱۴ سال فقط همین میوه را می خورده است. شواهد تاریخی نشان می دهد که این درخت در دوران قاجار توسط سربازان هندی ارتش انگلیس وارد ایران شده است.

این درخت با گرم شدن هوا در بهار شروع به گلدهی می کند و گل هایش معطر و کوچکند.

میوه ها از تابستان بر روی درخت آشکار می شوند، میوه نارس آن سبز است و با بلوغ، رنگ آن به صورتی، و در نهایت ارغوانی تا سیاه تغییر می کند.

میوه های جمبو معمولا گرد تا بیضی و دارای گوشت آبدار، شیرین و با هسته ای کوچک و نرم هستند. میوه درخت جمبو خوش طعم است و رنگ جذاب آن سبب کاربردش برای تهیه نوشیدنی ها، فراورده های تخمیری مانند سرکه و نیز غذاهای شیرین مانند مربا شده است.

یافته های علمی وجود دارد که هسته آن کاهش دهنده قند خون است.

برگ‌های آن عطری شبیه سقز دارند و به دلیل ارزش غذایی مناسب به عنوان غذای دام مورد استفاده قرار می گیرند.

درخت جمبو به آسانی با هسته تازه اش تکثیر می شود.

دانه ها پس از کاشت در عمق ۵ سانتیمتری، ۱۵ روز بعد جوانه می زنند. درختان از سال ۵ شروع به گلدهی می کنند و از سال دهم به بیشترین تولید میوه خود یعنی بیش از ۵۰ کیلوگرم در سال می رسند.

این درخت هندی را میتوان داخل کشور عزیزمان ایران نیز پرورش داد. شما می توانید این درخت را به زمین هدیه کرده و روستاگل با آبیاری به موقعه و کودهی های منظم از این درخت مراقبت میکند.